Het is oudejaarsavond 2022. Ik maak me klaar om te gaan werken in de nacht. Ik besluit een mooi jurkje aan te trekken en mak-up op mijn gezicht. Ik zie er feestelijk uit.

Als ik in het Hospice ben ga ik naar mijn cliënt. Ze glundert naar me en zecht "wat zie je er mooi uit vandaag". Ik zie dat dat de kapper vandaag bij mw. is geweest en geef haar een compliment over haar mooie kapsel mw. Is er blij mee. Ze verteld dat ze eerder ook ma-kup gebruikte, ondertussen kijkt ze naar haar nagels "ik veilde en lakte ook altijd mijn nagels, maar nu kan ik dat niet meer" Ik vraag mw. wat vindt u een mooie kleur? "Niet te fel. Jou nagels vind ik mooi"

Ik beloof haar dat ik de volgende nacht nagellak meeneem.

En zo geschiedde. De ochtend na mijn nachtdienst het is inmiddels alweer 2 januari blijf ik wat langer om mw. haar nagels te knippen, veilen en lakken. Het neemt wat tijd in beslag maar dat geeft niet. Ondertussen verteld mw. verhalen uit haar verleden. Aangrijpende verhalen.. En ik luister.  Na een tijdje zijn de nagels klaar en mooi opgedroogd. Mw. is hier erg blij mee ze glundert ze voelt zich weer mooi. Weer even de mooie jonge vrouw die ze geweest is. Ze bedankt me meerdere keren.

Met een voldaan gevoel ga ik naar huis.

Ook dit is mijn werk de palliatieve zorg. Werk waar mijn hart ligt, werk wat mij voldoening geeft.